Interview met Marcel Musters in Lief Dier

Marcel Musters zit midden in een heftige burn-out als Mika zijn huis in Amsterdam binnenhuppelt. Zijn grootste kinderwens, een eigen hond, wordt daarmee eindelijk werkelijkheid. Maar dat is pas het begin, zo blijkt al snel. De zachtaardige viervoeter ontpopt zich als een ware leermeester en verandert het leven van zijn baasje voorgoed.

“Marjo, ben jij het?”, hoor ik Marcel Musters (63) roepen vanuit zijn chalet op een vakantiepark onder de rook van Amsterdam. Mika rent me al tegemoet en begroet me vrolijk likkend, alsof we elkaar al jaren kennen. Terwijl Marcel theezet, lig ik met de lieve viervoeter op de grond te knuffelen. “Alles heb ik aan Mika te danken,” klinkt het enthousiast vanuit het keukentje. “Dankzij hem ben ik goed uit mijn burn-out gekomen. Hij houdt me in het hier en nu. Honden zijn echte leermeesters. Zij gaan veel verder en dieper dan therapeuten.”

“Ik had veel eerder ruimte moeten maken voor een hond,”vervolgt Marcel tijdens het drinken van de thee. “Maar ik werkte non-stop aan films, toneelstukken en tv-series. Dieburn-out had ik kennelijk nodig om tot stilstand te komen. In 2019 klapte ik in elkaar, ik dacht echt dat ik doodging, zoheftig was het. Nu gaat het echt goed. Ik heb een totaal ander, veel gebalanceerder leven gekregen. Door Mika ben ik veel buiten en woon ik in de lente en zomerin dit chalet. Hier is het heel fijn en rustig. Elke ochtend om zes uur lopen we samen op de dijk. Ik ga vaak zwemmen enik doe aan yin yoga. Mika leert mij ontspannen. Als ik me even niet goed voel, ga ik naast hem zitten en adem met hemmee. Ik kom dan meteen in een goede flow. Want als je adem goed zit, ben je in het hier en nu en is er niks aan de hand. Dan voel ik me goed. We hebben in korte tijd een heel mooieband opgebouwd. Voordat ik Mika kreeg, heb ik op Bali een cursus voetreflexologie gedaan. Ik moest dat thuis oefenen bijvrienden, maar door corona mocht dat niet meer. Dus Mika kreeg meteen op de eerste dag dat hij bij mij kwam wonen eenmassage. En sindsdien doe ik dat elke dag bij hem. Hij gaat er zelfs lekker voor liggen. Tijdens de lockdowns had ik dus absoluut geen huidhonger. Wij hadden elkaar. Ik wist niet dat je een band met een hond kan hebben die dieper gaat dan bij mensen. Je hoeft niet te praten, het gaat niet over woorden. Vertrouwen en lol is het enige wat telt. Het is heel puur, zonder verborgen agenda’s.”

“Mika heeft helaas een verschrikkelijk leven achter de rug voordat hij in november 2020 bij mij kwam wonen. Hij komt uit Oekraïne en werd daar langs de kant van een weggevonden. Uitgemergeld en uitgeput lag hij daar, hij kon niet meer lopen, alleen kronkelen. Buurtbewoners durfden hem geen eten of drinken te geven. Ze waren bang dat hij ziektes bij zich droeg. Uiteindelijk heeft een medewerker van een asiel hem van de straat gehaald. In dat asiel heeft hij een paar maanden kunnen bijkomen. Daar knapte hij gelukkig zienderogen op. Als ik foto’s en filmpjes bekijk van hoe Mika eraan toe was toen hij gevonden werd, en vervolgens zie hoe happy hij nu is, dan ben ik zo dankbaar dat ik hem een tweede kans mag geven. Wat een veerkracht!

Via verhuisdieren.nl kwam ik in contact met Betty uit Amsterdam. Deze vrouw kreeg elke week vijf honden vanuit het asiel in Oekraïne, om ze onder te brengen bij nieuwe baasjes. In eerste instantie wees Betty mij af, omdat ik in het centrum van Amsterdam woon, op drie hoog. Ze wilde niet dat Mika trappen moest lopen. Dat kon hij bovendien nog helemaal niet. Ik vertelde haar over mijn chalet op het vakantiepark en dat stemde haar vrolijker. Ze wilde wel eerst bij me langskomen om te kijken hoe ik daar woon. Gelukkig werd ik goed bevonden als baasje.”

“Mijn eerste ontmoeting met Mika was bij Betty thuis. Het voelde meteen heel fijn. We hebben gewandeld, en daarna mocht ik hem meenemen. In de auto zag ik in de achteruitkijkspiegel hoe relaxed hij erbij zat. Ik was kinderlijk gelukkig. Dit was het hondje waar ik als kind al over fantaseerde. Eenmaal in mijn woonkamer gebeurde er iets heel speciaals. Mika liep recht op de foto van Jeroen af, mijn overleden partner. Hij keek naar de foto, draaide zich om naar mij, en kwispelde. Het voelt alsof Mika een cadeau is van Jeroen. Ik leef nu eigenlijk pas het leven waar wij zo naar verlangden. Gezellig bij elkaar op de bank, relaxed, niet te ingewikkeld, lekker eten, samen wandelen en met leuke mensen afspreken. Maar we hadden het allebei veel te druk. Nu krijg ik een nieuwe kans, samen met Mika. Onze band wordt steeds sterker. Hij is zo lief voor andere mensen. Behalve als hij voelt dat iemand een bad energy heeft. Dan is ’ie meteen weg. Dat is een belangrijke levensles die ik van hem heb geleerd. Vroeger ging ik altijd door met negatieve mensen. Nu luister ik naar mijn intuïtie en blijf ik bij ze uit de buurt. Ik vind het zo fijn om voor Mika te zorgen. Ik heb hem ook plechtig beloofd: ‘Ik ga echt mijn best doen om jou een heel leuk leven te geven. En ik ga je niet alleen laten, hoogstens drie of vier uurtjes.’ Ik wil nu ook niet meer reizen. Veertig jaar lang ging ik elk jaar een paar maanden naar New York. Dat is voorbij. Ik ga niet weg zonder Mika. Heel misschien ga ik er ooit een keer naartoe voor een week, omdat ik mijn vrienden daar mis. Maar dan moet ik wel iemand vinden die echt goed voor hem is.”

“Ik zorg voor Mika, maar hij zorgt ook voor mij. Hij houdt me altijd in de gaten en vindt het leuk om mijn maatje te zijn. En ik vind het fijn dat iemand mij ziet en waardeert, precies zoals ik ben. Ik zou iedereen een hond gunnen, om dat te kunnen voelen. Want dan kan je dat gevoel ook overdragen op de mensen om je heen. Mensen lijken wel ingewikkeld, maar in principe willen we allemaal hetzelfde: gezien worden en er voor elkaar zijn. Ik leef nu in mijn eigen kleine universum, samen met Mika. Ik ga naar de stad als ik vrienden wil zien, of ze komen hier langs. En ik maak een podcast waarin ik vrouwen interview die mij geïnspireerd hebben en die ik leuk en interessant vind. Ik heb mijn tempo enorm vertraagd. Nu ga ik naar bed als ik moe ben. Ook al is het pas 18.00 uur. Daar voel ik me niet meer schuldig over. Ik had vroeger een fijn leven hoor. Ik heb alles gedaan waar ik als jonge acteur van droomde. Maar het was niet vol te houden. Mika heeft mij enorm geholpen door in mijn leven te komen. Een hond die in zeer slechte omstandigheden leefde, kan ik nu gelukkig maken. Daar ben ik elke dag dankbaar voor. En hij geeft mij zoveel terug. Onvoorwaardelijke liefde. En de bevestiging dat ik goed ben zoals ik ben.”

Interview: Marjo van Lijssel

Fotografie: Wenda Koopmans